In 1982 werden de koppen bij elkaar gestoken om eens een ander spelletje te
spelen dan vogelpik op een klein blokje.
We gingen de Engelse dartssport eens promoten in ons café.
We hadden al vrij snel een 4-tal mensen die bereid waren om wat geld samen te
leggen, een blok te kopen en een bestuur op te richten. Deze vier waren Harry
Van Daele, één van de bezielers van dit initiatief, Luc Smet, Ronny Baetens en
Odi Van de Velde.
Als voorzitter kozen we Harry Van Daele, bijgenaamd Den Dalton.
Het was dan ook niet moeilijk om een passende naam te vinden voor onze
vereniging, namelijk: VPC Dalton City (VPC staat voor vogelpikclub).

​

Het eerste lokaal was café “De Wipschutter”. De blok werd geplaatst naast de
toog en op het einde van de speelavond opnieuw
verwijderd.
Op vrijdagavond zat er niemand op zijn gemak aan de toog; de pijlen vlogen
rakelings langs de tooghangers, soms meer dan rakelings.
Een tweede probleem was de ingang er vlak naast. Telkens er iemand binnen
kwam of buiten ging, moest het spel gestaakt worden. Dat kon soms ferm
tegenvallen als je net wou uitgooien en er kwam iemand binnen. Er waren er
zelfs die nauwelijks de deur durfden openen.
Toch kende het dartsspel veel succes; we hadden toen 25 leden. Voor de mensen
die regelmatig met een handicap moeten spelen, heb ik de volgende troost:
vroeger moesten wij allemaal opgaan met een dubbel alvorens de punten
begonnen mee te tellen.
Voor het organiseren van een tornooi in ons lokaal moesten we wachten tot april
1986, dan werd onze dartszaal naast de café plechtig ingehuldigd.
Door het succes moesten we ook op onze affiches vermelden: maximum 120
deelnemers! Meer kon echt niet.
De naam van het café werd zelfs veranderd in Daltoncity, een naam die het nog
steeds heeft.